42 جنکّ هما دمانا پاد آتک و تَرّگا لگِّت. اُمری دوازده سال اَت. آ مردم که گۆن اَتنت سکّ هئیران بوتنت.
مردمان په هئیرانی وتمانوتا گوَشت: ”اے چۆنێن هبرے؟ گوَشئے نۆکێن تالیمے، گۆن چُشێن واک و اِهتیارے که جِنّان هم هُکمَ دنت و جِنّ هم آییئے هبرا مَنّنت.“
آیان سکّ تُرست و وتمانوتا گوَشتِش: ”اے چۆنێن مردمے که گوات و چئول هم اِشیئے هُکما مَنّنت؟“
ایسّایا جنکّئے دست گپت و گوَشتی: ”تَلیتا کُم!“ بزان: او جنکُّک! پاد آ.
ایسّایا په تْرندی هُکم کرتنت: ”اے هبرا گۆن هچکَسا مگوَشێت“ و گوَشتی: ”جنکا وراک بدئیێت.“
گڑا گۆن آیان یکجاه بوت و بۆجیگا نِشت، گوات هم کپت و آرام بوت. مرید هئیران و هَبَکَّه منتنت،
مردم باز هئیران اَتنت و گۆن یکدومیا گوَشتِش: ”اے چۆنێن اَجَبێن نێکێن کارَ کنت، کَرّانی گۆشان پَچَ کنت و لِلّانی زبانا هم بۆجیت.“