27 آییا پێسرا ایسّائے بارئوا اِشکتگاَت و نون چه مردمانی نیاما ایسّائے پُشتا آتک و آییئے کَباهی دست جت.
دَزبندیاِشَ کرت: ”بِلّ ما تئیی کباهئے لَمبا دست بجنێن و بَسّ.“ آیان که دستَ جت، سجّهێن وشّ و دْراهَ بوتنت.
چه بازێن داکتران په وتی اِلاجا مزنێن رنجے کَشّتگاَتی و سجّهێن زَرّ و مالی هم باهێنتگاَتنت، بله دْراه بئیگئے بدلا ناجۆڑتر بوتگاَت.
چێا که آییئے سِتک و باور اِش اَت که اگن ایسّائے پُچّان هم دست پِر بکنان، دْراهَ بان.
ایسّا هر شهر و کلّگێا که شت، مردمان وتی نادْراه چارراهانی سرا آورتنت و دَزبندیاِشَ کرت اجازت بدنت که بیمّار آییئے کباهئے لَمبا دست بجننت. هرکَسا که دست پِرَ کرت، وشّ و دْراهَ بوت.
هر دَزمال و گُدے که آییا بلگّتێن و په نادْراهانِش پِر بمُشتێن، آ وشّ و دْراهَ بوتنت و جِنّان، گنۆک یلهَ کرتنت.
تَنْتَنا مردمان وتی نادْراه، تَهت و نِپادانی سرا واپێنت و رهسرانَ آورتنت، تان پِتْرُس چه راها که گوَزیت، تُرے آییئے ساهگ هم په لهتێنا بکپیت.