18 وهدے ایسّا بۆجیگا سوار بئیگا اَت، آ مردا که جِنّا یله داتگاَت، دَزبندی کرت: ”منا وتی همراه کن.“
اے سجّهێن شَرّی که هُداوندا گۆن من کرتگاَنت، اِشانی بدلا چۆن بدئیان؟
سجّهێن سوریَها آییئے نام و تئوار پْرشت و مردمان هر ڈئولێن ناجۆڑ و نادْراه، جِنّی، مِرْگیئے نادْراه، لَنگ و مُنڈ ایسّائے کِرّا آورتنت و آییا دْراهَ کرتنت.
ایسّائے گوَرا که آتکنت دیستِش، هما مرد که پێسرا جِنّان گنۆک کرتگاَت، همِدا نِشتگ، پُچّ و پۆشاکی گوَرا و په هۆش و سار اِنت. نون تُرسِش دلا نِشت.
آ که وت چَمدیستێن شاهد اَتنت، کِسّهاِش کرت که جِنّی گنۆک چۆنکا هۆش و سار بوتگ و هوکّ چِه پئیما گوَرما بُکِّتگاَنت.
گڑا مردمان گۆن ایسّایا دَزبندی کرت که آیانی سرڈگارا یله بدنت و برئوت.
گۆن کوکّار و چیهالێا گوَشتی: ”ایسّا، او مَزَنشانێن هُدائے چُکّ! ترا گۆن من چِه کار اِنت؟ ترا هُدائے سئوگند اِنت، منا اَزاب مدئے.“