17 گڑا مردمان گۆن ایسّایا دَزبندی کرت که آیانی سرڈگارا یله بدنت و برئوت.
نون اَبیمَلِکا گۆن اِساکا گوَشت: ”چه مئے کِرّا برئو. تئو سکّ زۆرمند ائے و چه مئے هَدّا در ائے.“
گڑا شهرئے سجّهێن مردم ایسّائے چارگا آتکنت و گۆن آییا دَزبندیاِش کرت که آیانی سرڈگارا یله بدنت و برئوت.
”او ایسّا ناسِری! ترا گۆن ما چِه کار اِنت؟ آتکگئے که مارا گار و تباه بکنئے؟ منَ زانان تئو کئے ائے، تئو هُدائے گچێن کرتگێن هما پاکێن ائے.“
گۆن کوکّار و چیهالێا گوَشتی: ”ایسّا، او مَزَنشانێن هُدائے چُکّ! ترا گۆن من چِه کار اِنت؟ ترا هُدائے سئوگند اِنت، منا اَزاب مدئے.“
وهدے شَمون پِتْرُسا اے کار دیست، چه تُرسا ایسّائے پادان کپت و گوَشتی: ”او هُداوند! منا یله دئے و برئو، چێا که من گُنهکارے آن.“
گِراسینائے سرڈگارئے مردمان، گۆن ایسّایا دَزبندی کرت که آیانی سرڈگارا یله بدنت و برئوت، چێا که آیان بازَ تُرست. پمێشکا ایسّا بۆجیگا سوار بوت و شت.
نون وت آیانی کِرّا آتکنت و چه آیان پهِلّیاِش لۆٹت و مِنّتوار بوتنت که چه اے شهرا برئونت.