15 ایسّائے گوَرا که آتکنت دیستِش، هما مرد که پێسرا جِنّان گنۆک کرتگاَت، همِدا نِشتگ، پُچّ و پۆشاکی گوَرا و په هۆش و سار اِنت. نون تُرسِش دلا نِشت.
بله اۆدا وتی تُرسئے تها بُڈّنت، چیا که هُدا گۆن پهرێزکارانی نَسل و پدرێچا اِنت.
یا چۆن بوتَ کنت، کَسے زۆراورێن مردمێئے لۆگا بپُتریت و آییئے مال و مِلکتا پُل و پانچ بکنت، تان پێسرا آ زۆراورێن مردا مگیپت و مبندیت؟ گڑا آییئے لۆگا پُل و پانچ کرتَ کنت.
زانا، تئو نزانئے اگن چه وتی پتا بلۆٹان، آ په منی کُمکّا همے انّون دوازده لشکرا گێشتر پرێشتگ راهَ دنت.
سجّهێن سوریَها آییئے نام و تئوار پْرشت و مردمان هر ڈئولێن ناجۆڑ و نادْراه، جِنّی، مِرْگیئے نادْراه، لَنگ و مُنڈ ایسّائے کِرّا آورتنت و آییا دْراهَ کرتنت.
اَنچُش که ایسّایا جِنّ کَشّت، گُنگ هبر کنگا لگّت. سجّهێن مردم هئیران بوتنت و گوَشتِش: ”چُشێن کار هچبر اِسراییلا گِندگ نبوتگ.“
گڑا، هوکّانی شوانگ شهر و مێتگان تتکنت و مردمِش اے بارئوا هال داتنت. وهدے مردمان اے هبر اِشکت، آتکنت تان گۆن وتی جندئے چمّان اے سرگوَستا بگندنت.
آ که وت چَمدیستێن شاهد اَتنت، کِسّهاِش کرت که جِنّی گنۆک چۆنکا هۆش و سار بوتگ و هوکّ چِه پئیما گوَرما بُکِّتگاَنت.
وهدے ایسّا بۆجیگا سوار بئیگا اَت، آ مردا که جِنّا یله داتگاَت، دَزبندی کرت: ”منا وتی همراه کن.“
پێسرا باز رَندا مردمان کئید کرتگاَت، بله آییا زمزیل پرۆشتگاَتنت و هچکَسا آییئے گِر و دارئے واک و توان نێستاَت.
ایسّایا چه آییا جُست کرت: ”تئیی نام کئے اِنت؟“ آییا پَسّئو دات: ”منی نام ’لشکر‘ اِنت، چێا که ما باز اێن.“
مَرتایا مَریم نامێن گهارے هستاَت که په هُداوندێن ایسّائے هبرانی گۆش دارگا آییئے پادانی دێما نِشت.
وهدے ایسّا چه بۆجیگا اێر کپت و هُشکیا آتک، چه شهرئے مردمان یکّے، که جِنّی گنۆکے اَت، گۆن آییا دُچار کپت. چه بازێن وهدێا، آییا پُچّ گوَرا نکرتگاَت و لۆگێا ننِشتگاَت، شپ و رۆچ کبرستانا کپتگاَت.
چێا که هُدایا مارا چُشێن روهے نداتگ که مارا بُزدل بکنت، مارا زۆر و واک و مِهر و داشتئے روهی بَکشاتگ.