آ تُهم که شِزّ و ڈَنگرانی تها رِتکنت، هما مردمئے مِسال اِنت که هُدائے هبرا گۆشَ داریت، بله دنیایی پرێشانی و مال و زَرّئے هِرس و جۆپه، آییا رَدَ دئینت و نئیلنت هُدائے هبر سبز بترّیت و بَر و بَروَرد بدنت.
گۆن اے دنیایا همرنگ و همدرۆشم مبێت، چه وتی پِگر و پَهمئے نۆک کنگئے راها بدل ببێت، تان شما بزانێت و گیشّێنت بکنێت که هُدائے واهگ چے اِنت، کجام چیزّ شَرّ، کامل و هُدایا پَسُند اِنت.
هما مردم که اے دنیایا هستۆمند اَنت، آیان هُکم بدئے که گُروناک مبێت و وتی اُمێتا گۆن وتی مال و هستیا مبندێت که مال و هستیَ کئیت و رئوت. وتی اُمێتا هُدائے سرا ببندێت که گۆن دَسپَچی مارا اَلکاپ و پراوانێن زندے دنت.
اے مردم، شمئے پُرمِهرێن باوَرمندی دیوانان، وهدے په بێپرواهی گۆن شما هۆریگا وراکَ ورنت په شما بَنّامی و پۆلنگے بنت. اے هما شپانک اَنت که تهنا وتی جندئے پَزّۆر کنگئے رندا اَنت. هما بێهئورێن جمبر اَنت که گواتِشَ بارت. هما ڈُکّالی درچک اَنت که بێبَر و بێریشّگ اَنت و دو بَر مُرتگاَنت.