14 تُهم چَنڈۆک هما اِنت که هُدائے هبرا کِشیت.
وهدے کَسے هُدائے بادشاهیئے هبرا اِشکنت، بله سَرکِچَ نئوارت، گڑا شئیتانَ کئیت و هرچے که آییئے دلا کِشَگ بوتگ درَ کنت و بارت. اِش اَت راهئے سرا رِتکگێن تُهمانی مِسالئے مانا.
گڑا آییا مردم گۆن دَروَر و مِسالان بازێن درس و سَبکّے داتنت. گوَشتی: ”یکّ دِهکانے په تُهمئے چَنڈگا شت،
گوَشتی: ”هما که شَرّێن تُهمَ کِشیت، انسانئے چُکّ اِنت.
گڑا، همینکدر مردم آتک و مُچّ بوت که لۆگئے دپا اۆشتگئے جاگه هم نێستاَت. ایسّا هُدائے هبران مهلوکا درس و سَبکّ دئیگا اَت.
پدا گوَشتی: ”اگن شما اے مِسالا سَرکِچَ نئوَرێت، گڑا آ دگه مِسالان چۆن زانتَ کنێت؟
لهتێن مردم راهئے سرا رتکگێن تُهمئے ڈئولا اِنت. هُدائے گال و هبر که اۆدا کِشگَ بیت، هما دمانا شئیتانَ کئیت و چه آیانی دلا کِشتگێن هبرا درَ کنت و بارت.
”گۆش دارێت. یکّ دِهکانے په تُهمئے چَنڈگا شت،
اے مِسالئے مانا اِش اِنت: تُهم، هُدائے هبر اَنت.
هما باوَرمند که شِنگ و شانگ بوتگاَتنت، هر جاه که سَرِشَ کپت، ایسّائے وشّێن مِستاگِشَ رَسێنت.