9 ایسّایا گۆن مریدان گوَشت، بۆجیگے په آییا تئیار بکننت تانکه چه بازێن مردمانی مُچّیئے اَنگِرّ و آشۆپا دور ببیت.
مردمانی رُکست کنگا رَند، ایسّا بۆجیگا نِشت و مَگَدَنئے سرڈگارا شت.
ایسّا پدا مَزَنگوَرمئے کِرّا، مردمان درس و سَبکّ دئیگا اَت. آییئے چپّ و چاگردا همینچُک مردم مُچّ بوت که آ بۆجیگێا سوار بوت و کَمُّکے آ کَشتر کِنزت. سجّهێن مردم گوَرمئے تئیابا اۆشتاتگاَتنت.
آیان چه مردمان رُکست گپت، هما بۆجیگا که ایسّا نِشتگاَت سوار بوتنت و ایسّااِش گۆن وت برت. دگه لهتێن بۆجیگ هم آیانی همراه اَت.
وهدے ایسّا چه بۆجیگا اێر آتک، هما دمانا یکّ مردے که جِنّے پِر اَتی، چه کبرستانا در آتک و گۆن آییا دُچار کپت.
ایسّایا زوتّ زانت که یکّ واک و کدرتے چه آییا در آتکگ. گڑا آییا مردمانی نێمگا چَکّ تَرّێنت و جُستی کرت: ”کئیا منی پُچّ دست جتنت؟“
آ، بۆجیگێا نِشتنت و یکّ گِستاێن جاگهے شتنت تانکه تهنا ببنت.
یکّ رَندے ایسّا گِنیسارِتئے مَزَنگوَرمئے لَمبا اۆشتاتگاَت و مردم هُدائے هبرانی گۆش دارگا، یکدومیا تێلانک دئیان، آییئے چپّ و چاگردا مُچّ اَتنت.
ایسّا چه هما بۆجیگان یکّێا که شَمونئیگ اَت، سوار بوت. چه شَمونا لۆٹتی بۆجیگا چه تئیابا کمّے دور ببارت. رَندا نِشت و چه همۆدا مردمانی تالیم دئیگا لگّت.
ایسّایا زانت که مردم منا په زۆر برَگ و بادشاه کنگَ لۆٹنت، پمێشکا پدا چه مردمان دور بوت و تهنا کۆها شت.