3 ایسّایا گۆن مُنڈێن مردا گوَشت: ”بیا دێما بۆشت.“
نون وهدے دانیال سهیگ بوت که چُشێن پَرمانے دَسهَتّ کنگ بوتگ، وتی لۆگئے هما بُرزی کۆٹیا شت که دریگی دێم په اورشَلیما پَچَ بوتنت و اَنچۆ که مُدام کرتگاَتی، رۆچے سئے رندا کۆنڈانَ کپت، دْواییَ کرت و وتی هُدائے شُگریَ گپت.
اۆدا مردے هستاَت که دستی هُشک و مُنڈ اَت. لهتێنا په بِڈّ و بُهتام جنَگئے نیمّۆنا چه ایسّایا جُست کرت: ”شَبَّتئے رۆچا کَسێئے دْراه کنگ رئوا اِنت یا نه؟“
نِشتگێن مردم ایسّائے اِنتزار و وَدارا اَتنت که اگن اے مردئے دستا شَمبِهئے رۆچا دْراه بکنت، گڑا ما آییئے سرا شَبَّتئے رۆچا کار کنگئے بُهتاما جتَ کنێن.
رَندا گۆن آ نِشتگێن مردمان گوَشتی: ”شَبَّتئے رۆچا، نێکی کنگ رئوا اِنت یا بدی؟ انسانئے زِندئے رَکّێنگ یا کُشگ و گار کنگ؟“ آ بێتئوار بوتنت.
ایسّایا آیانی دلئے هال و هبر زانت. گۆن مُنڈێن مردا گوَشتی: ”پاد آ، بیا دێما بۆشت، مردم ترا بگندنت!“ آ مرد پاد آتک و اۆشتات.
تانکه رۆچ اِنت، باید اِنت ما منی دێم دئیۆکئے کاران سَرجم بکنێن، شپ که بیت گڑا کَسّ کار کرتَ نکنت.
شَرّێن کارئے کنگا دم مبَرێن، چێا که اگن هِمّتا دئور مدئیێن، په وهدَ رُنێن.
منی بندیگ بئیگئے سئوبا، گێشترێن باورمندان هم چه هُداوندئے نێمگا هِمّت و دِلبڈّی رستگ و بے تُرس و لَرزا هُدائے پئیگامئے جارا جننت.
نون هما ڈئولا که مَسیها وتی جسم و جانا سکّی سگّت، شما هم په اَنچێن کارێا تئیار ببێت، پرچا که هر وهدا کسێا مان جسما سکّی سگّتگ، چه گناها رَکّتگ.