28 پمێشکا، من که انسانئے چُکّ آن، منا شَبَّتئے رۆچئے اِهتیار هم هست.“
بزانێت من که انسانئے چُکّ آن، شَبَّتئے رۆچئے واهند آن.
پدا، گۆن آیان گوَشتی: ”هُدایا شَبَّتئے رۆچ په مردمان پێدا کرتگ، مردم په شَبَّتئے رۆچا پێدا نکرتگاَنت.
دگه رَندے، ایسّا کَنیسَها شت. اۆدا مردے هستاَت که دستی هُشک و مُنڈ اَت.
رَندا گۆن آ نِشتگێن مردمان گوَشتی: ”شَبَّتئے رۆچا، نێکی کنگ رئوا اِنت یا بدی؟ انسانئے زِندئے رَکّێنگ یا کُشگ و گار کنگ؟“ آ بێتئوار بوتنت.
پدا ایسّایا گۆن آیان گوَشت: ”منا، که انسانئے چُکّ آن، شَبَّتئے رۆچئے اِهتیار هست.“
بله ایسّایا گۆن آیان گوَشت: ”منی پت اَنگت کارا اِنت، من هم کارَ کنان.“
شَبَّتئے رۆچ اَت که ایسّایا گِل اَڈّ کرتگاَت و آییئے چمّ رُژنا کرتگاَتنت.
لهتێن پَریسیا گوَشت: ”اے مرد چه هُدائے نێمگا نئیاتکگ، پرچا که شَبَّتئے رَهبندئے سرا کارَ نکنت.“ دگه لهتێنا گوَشت: ”گُنهکارێن مردمے چۆن اے ڈئولێن مۆجزه پێش داشتَ کنت؟“ آیان گۆن یکدگرا تِپاک نکرت.
هُداوندئے رۆچا هُدائے روه منی دلا پُترت و من اِشکت که پُشتا بُرزێن تئوارے بوت، گوَشئیگا کَرنائے تئوارے اَت.