ایسّایا پَسّئو دات: ”سالۆنک که نِشتگ، سور و آرۆسئے مهمان سوگیَ بنت و پُرسَ دارنت؟ بله اَنچێن وهدے کئیت که سالۆنک چه آیان جتا کنگَ بیت، هما وهدا رۆچگَ دارنت.
من چه اِد و رند جهانا نمانان. اے مردم اَنگت جهانا ماننت و من تئیی کِرّا کایان. او پاکێن پت! گۆن وتی هما نامئے زۆرا که تئو منا داتگ، اِشانی نِگهپانیا بکن که اے یکّ ببنت، هما پئیما که من و تئو یکّ اێن.
چه هما هپتێن پرێشتگان که چه گُڈّی هپتێن اَزابان پُرّێن هپت دَرپِش گۆن اَت، یکّے آتک و منا گوَشتی: ”اِدا بیا، من ترا بانۆرا پێشَ داران، گوَرانڈئے لۆگبانکا.“