چُکّا پتئے مِنّتگیریئے پَسّئوا گوَشت: ’وتی دلا بچار، من اینچک سالا تئیی کِرّا گُلامێئے ڈئولا کار کرتگ، هچبر چه تئیی هُکما در نبوتگان و تئو منا یکّ شِنِکّے هم نداتگ که گۆن وتی دۆست و همبلان شادهی بکنان.
ایسّایا گوَشت: ”شما هما اێت که مردمانی دێما وتا تچک و پهرێزکار پێشَ دارێت، بله هُدا چه شمئے دلئے هالان سَهیگ اِنت. شمارا بگوَشان، هما چیزّ که مردمانی گوَرا باز کیمّتی اِنت، هُدا چه آ چیزّا سکّ بێزار اِنت.
پێسرا دَمِشْکئے شهرئے مردمانی نیاما، رَندا اورشَلیم و یَهودیَهئے سجّهێن هَند و دَمگانی مردمانی کِرّا و گڑا درکئومانی گوَرا هم شتان و اے کُلئو رسێنت که چه وتی گناهان تئوبه بکننت و هُدائے راها پِر بترّنت و چه وتی کاران پَدّر بکننت که هُدائے راهِش گپتگ.
ایسّا مَسیها وتی زند په ما نَدر کرت که مارا چه مئے سجّهێن سِلکاریان بمۆکیت و په وت کئومے پاک و پلگار بکنت که آییئے جندئیگ ببیت و اے کئوم په شرّێن کارئے کنگا هُبّیگ و هُدۆناک ببیت.