5 کَبرا که پُترتنت، دیستِش که راستێن نێمگا یکّ اِسپێتپۆشێن وَرناے نِشتگ. چه آییئے گِندگا، سکّ هئیران و هَبَکَّه منتنت.
پدا مردا منا گوَشت: ”متُرس، دانیال! هما ائولی رۆچا که تئو وتی دل په سرپد بئیگ و وتی هُدائے درگاها بێکِبر بئیگا داتگ، تئیی دْوا گۆش دارگ بوتگ و من تئیی هبرانی سئوبا آتکگان.
گڑا آ منی نزّیکّا همۆدا آتک که من اۆشتاتگاَتان. منا تُرسے جانا کپت و دێم په چێر کپتان. آییا منا گوَشت: ”سرپد بئے، او انسانئے چُکّ! شُبێن هلاسیئے وهدئے بارئوا اِنت.“
رَنگ و دْرۆشمی گِرۆکئے پئیما دْرپشگا اَت و گُد و پۆشاکی، برپئے ڈئولا اِسپێت اَتنت.
مردمان په هئیرانی وتمانوتا گوَشت: ”اے چۆنێن هبرے؟ گوَشئے نۆکێن تالیمے، گۆن چُشێن واک و اِهتیارے که جِنّان هم هُکمَ دنت و جِنّ هم آییئے هبرا مَنّنت.“
پِتْرُس، آکوب و یوهَنّایی وتی همراه کرتنت. اَناگت، یکّ مزنێن اندۆه و بێتاهیریے آییئے جسم و جانا نِشت.
بله وهدے نزّیکّ رَستنت دیستِش ڈۆک، که سکّ مزن اَت، لێٹێنگ بوتگ.
اَنچُش که مهلوکا ایسّا دیست، باز هئیران بوتنت و تچان تچانا آییئے نێمگا آتکنت و وشّاتکِش کرت.
گۆن پرێشتگئے گِندگا، زَکَریا بَه مَنت و آییئے جسم و جانا تُرسے کپت.
رندا، آ مُرید که پێسرا کَبرئے سرا رَستگاَت، کَبرئے تها شت. اے چیزّی دیستنت و باوری کرت.