25 سُهبئے وهد اَت که ایسّااِش سَلیب کَشّت.
نێمرۆچا بگر تان بێگاهئے سئیا، سجّهێن مُلک اَناگت تهار بوت.
بێگاهئے ساهت سئیا، ایسّایا چیهال جت: ”اِلویی، اِلویی، لِما سَبَکْتَنی؟“ (بزان: او منی هُدا، او منی هُدا! تئو چێا منا تهنا اِشت؟)
نێمرۆچئے وهد اَت. اَناگت سجّهێن مُلک تهار بوت و اے تهارۆکی تان بێگاها مَنت.
سَرگوَزئے ائییدئے تئیاریئے رۆچا، نێمرۆچئے وهدا، پیلاتوسا گۆن یَهودیان گوَشت: ”بچارێت، اِش اِنت شمئے بادشاه!“
اے مردم، آ ڈئولا که شما هئیالَ کنێت، مَست نهاَنت. اَنگت ساهت سباهئے نُه اِنت.