58 ”ما اِشکتگ که اے مردا گوَشتگ: ’من انسانئے اَڈّ کرتگێن اے مزنێن پرستشگاها کرۆجان و پرۆشان و سئے رۆچئے تها یکّے بندان که انسانئے جۆڑێنتگێنَ نبیت.‘“
تئو اَنگت چارگا اَتئے و سِنگے سِندَگ بوت، مردمی دستێا نسِست. سِنگ آتک و بُتئے آسن و گِلێن پادان لگِّت و پرۆشتنتی.
اَنچُش که تئو دیست، سِنگ چه کۆهێا سِندگ بوت، مردمی دستێا نَسِست، و آسن، بْرنج، گِل، نُگره و تلاهی هورت کرتنت. او بادشاه! مزنێن هُدایا په تئو پدّر کرتگ که دێمتِرا چے بیت. پمێشکا واب راست اِنت و اِشیئے مانا هم پَکّا اِنت.“
گوَشتِش: ”اے مردا گوَشتگ که ’من هُدائے پرستشگاها پرۆشتَ کنان و سئے رۆچا پدا بندانی.‘“
دگه لهتێن، په درۆگێن شاهدی دئیگا پاد آتک و گوَشتِش:
بله آ شاهدانی هبر هم یکّ ڈئولا نهاتنت.
رهگوَزان دژمان دئیان، وتی سر چَنڈێنت و گوَشتِش: ”او مزنێن پرستشگاهئے کرۆجۆک که گوَشتگِت: ’سئے رۆچا پدا آییا اڈَّ کنان‘!
ایسّایا گوَشت: ”اے مزنێن پرستشگاها بپْرۆشێت، من سئے رۆچا پدا چستیَ کنان.“
البت، بُرزێن اَرشئے هُدا بنیآدمئے اَڈّ کرتگێن لۆگان جاگهَ نکنت، اَنچُش که نبیا گوَشتگ: