5 اے اَتر، چه سئے سَد دینارا گێشترا بها بوتگاَت و زرّ، گریب و نێزگاران دئیگ بوتگاَتنت.“ پمێشکا، نون آ جنێنا مئیاریگ کنگا اَتنت.
وتی گِدانانی تها نُرُنڈتِش و هُداوندئے هبرِش نزرت.
بله وهدے آ گُلام ڈنّا در آتک، وتی همکارێن گُلامی دیست که آییئے سد دینارئے وامدار اَت، دَستی گُٹّا سکّ داتنت و گوَشتی: ’منی وامان بدئے.‘
وتی مُزِّش زرت و باگئے هُدابُندئے سرا نُرنڈگا لگّتنت و گوَشتِش:
اگن اے بَها کنگ بوتێن، مزنێن زرّے رَستگاَت و گریب و نێزگاران دئیگ بوتگاَت.“
اۆدا، لهتێن نِشتگێن مردم چه اے کارا وتی دلا نئوَشّ بوت و گوَشتِش: ”چیا اے اَتر زئوال کنگ بوت؟
بله ایسّایا گوَشت: ”بِلّێتی، شما په چے اِشیا رَنجێنگا اێت؟ اے جنێنا گۆن من نێکیے کرتگ.
بله پَریسی و شَریَتئے زانۆگر، نُرنڈان و ایراز گرانا گوَشگا اَتنت: ”اے مرد گۆن گُنهکاران نِند و نیادَ کنت و گۆن آیان هۆر ورگَ وارت.“
زَرّ یَهودائے کِرّا اێر اَتنت، پمێشکا لهتێنا گُمان کرت که بلکێن ایسّا آییا گوَشگا اِنت که برئو و هرچے په ائییدا پکار اِنت بگر، یا گریب و نێزگاران چیزّے بدئے.
ایسّایا آیانی پَسّئوا گوَشت: ”وتمانوتا ایراد گِرَگ و نُرُنڈگا بند کنێت.
پیلیپُسا گوَشت: ”دو سَد دینارئے نان هم بسَّ نبیت، تُرے هرکَس کَمُّک کَمُّک بوارت.“
هرچے که کنێت، بے نُرُنڈگ و بے دَپجاکا بکنێتی
اے مردم، گلّهگزار، ایرازگِر و وتی بدکاری و سِلّێن واهگانی بُڈّتگێن اَنت، په وت پهرَ بندنت و په وتی نپ و سوتّان گۆن چاپلوسی و چَرپزبانی مردمان ستا کننت.