37 وهدے ایسّا پِر ترّت، دیستی که آ واب اَنت. گڑا گۆن شَمون پِتْرُسا گوَشتی: ”شَمون! واب ائے؟ نبوت یکّ ساهتے هم آگه بمانئے؟
سالۆنکا آیگا دێر کرت، پمێشکا آ سجّهێن کۆچَنڈان واب کپتنت.
وهدے پِر ترّت و وتی مریدانی کِرّا آتک، دیستی که آ واب اَنت. گۆن پِتْرُسا گوَشتی: ”نبوت یکّ ساهتے هم گۆن من آگه بمانێت؟
پدا گوَشتی: ”ابّا، او منی پت! تئیی دستا هر چیزّ بوتَ کنت، اے سکّیانی جام و پیالها چه من دور کن و بٹَگلێن. بله آ ڈئولا نه که منَ لۆٹان، هما ڈئولا که تئو لۆٹئے.“
هُژّار بێت و دْوا کنێت تانکه آزمائِش و چَکّاسا مکپێت. روه، تئیار و مُرادیگ اِنت، بله جسم نِزۆر و ناتوان.“