22 وهدے شام ورگا اَتنت، ایسّایا نگنے زرت، شُگری گپت، چُنڈ چُنڈ کرت و مریدانا داتی. گوَشتی: ”بزورێت! اے منی جسم اِنت.“
هپتێن شَرّێن گۆک هپت سال اَنت و دانئے هپتێن شَرّێن هۆشگ هم هپت سال اَنت. دوێن واب یکّ اَنت.
گڑا آییا مردم سبزگێن کاهانی سرا نندگئے پرمان داتنت، رَندا پنچێن نان و دوێن ماهیگی زرتنت، آسمانئے نێمگا چارتی و هُدائے شُگری گپت، گڑا نانی چُنڈ چُنڈ کرت و مریدانی دستا داتنت. مریدان نان مردمانی سرا بهر کرتنت.
رَندا ایسّایا چُکّ وتی کُٹّا نندارێنتنت، دستی پِر مُشت و برکتی داتنت.
چێا که هما ڈئولا که نبیسگ بوتگ، انسانئے چُکّ چه اے دنیایا رئوگی اِنت، بله بَژن و اَپسۆز په هماییا که انسانئے چُکّا دْرۆهیت. په آییا شرتر اَت که هچبر چه ماتا پێدا مبوتێن.
پدا جامے زرتی، هُدائے شُگری گپت، مریدانا داتی و سجّهێنان چه آ جاما نۆشِت.
نون گوَشتی: ”اے منی نۆکێن اَهد و کَرارئے هۆن اِنت که په بازێنێا رێچگَ بیت.
ایسّایا پنچێن نگن و دوێن ماهیگ دستا کرتنت، آسمانی چارت و هُدائے شُگری گپت. رَندا نگنی چُنڈ چُنڈ کرت و مریدانی دستا داتنت تانکه مردمانی سرا بهرِش بکننت. دوێن ماهیگی هم سجّهێنانی سرا بهر کرتنت.
گڑا، جامے چستی کرت، هُدائے شُگری گپت و گوَشتی: ”اے جاما بزورێت، وتی نیاما بهر کنێت.
هما وهدا که ایسّا گۆن آیان په ورگا نِشت، نانی زرت، هُدائے شُگری گپت، نانی چُنڈ چُنڈ کرت و آیانی دستا دات.
رندا، دگه لهتێن بۆجیگ چه تِبِریَها هما جاگها آتک و رَست که اۆدا هُداوندێن ایسّایا هُدائے شُگر گپتگاَت و مردمان نان وارتگاَت.
مسالئے هبرا، هاجِر سینائے کۆه اِنت، هما کۆه که اَرَبِستانا اِنت و انّوگێن اورشلیمئے ڈئولا اِنت، چێا که آییئے جند و آییئے چُکّ گُلامێن زِندے گوازێنگا اَنت،