13 گڑا، ایسّایا چه مریدان دو کَس دێم دات و گوَشتی: ”شهرا برئوێت، اۆدا مردے گندێت که آپی کونزگے گۆن اِنتی، آییئے پُشتا رئوان بێت.
چێا که من هم وتی مسترانی هُکمئے چێرا آن و منی دستئے چێرا هم سپاهیگ هست. اگن کَسێا هُکم بکنان: ’برئو،‘ آ رئوت و اگن کَسێا بگوَشان: ’بیا،‘ آ کئیت. اگن وتی هِزمتکارا بگوَشان: ’اے کارا بکن،‘ آ کنت.“
بێهُمیرێن نگنئے ائییدئے ائولی رۆچا که گوَرانڈئے کُربانیگ کنگئے رۆچ اَت، مریدان چه ایسّایا جُست کرت: ”چے لۆٹئے، سَرگوَزئے ائییدئے شامئے تئیاریا کجا بکنێن که تئو بوَرئےای؟“
هما لۆگا که آ رئوت، شما هم برئوێت و لۆگئے واهندا بگوَشێت: ’استاد جُستَ کنت: مهمانهانه کجا اِنت که من گۆن وتی مریدان سَرگوَزئے شاما همۆدا بوَران؟‘
اگن شما منی هُکمانی سرا کار بکنێت، منی دۆست اێت.
ماتا گۆن کارندهان گوَشت: ”هرچے که شمارا گوَشیت، هما کارا بکنێت.“