11 آ چه یَهودائے هبرئے اِشکنگا باز وشّ بوتنت و لبزِش کرت آییا چیزّے زَرّ بدئینت. نون، یَهودا گوَم و گێگێن وهد و مۆهێئے شۆهازا اَت که ایسّایا آیانی دستا بدنت.
رَندا چه دوازدهێن مریدان یکّے، که نامی یَهودا اِسْکَریوتی اَت، مزنێن دینی پێشوایانی کِرّا شت و
گوَشتی: ”اگن من ایسّایا شمئے دستا بدئیان، شما منا چے دئیێت؟“ آیان سی نُگرهێن کُرش هساب کرت و آییئے دستا دات.
یَهودا اِسْکَریوتی، که چه ایسّائے دوازدهێن مریدان یکّے اَت، مزنێن دینی پێشوایانی کِرّا شت تانکه ایسّایا بدرۆهیت و آیانی دستا بدنت.
بێهُمیرێن نگنئے ائییدئے ائولی رۆچا که گوَرانڈئے کُربانیگ کنگئے رۆچ اَت، مریدان چه ایسّایا جُست کرت: ”چے لۆٹئے، سَرگوَزئے ائییدئے شامئے تئیاریا کجا بکنێن که تئو بوَرئےای؟“
هما وهدا، یَهودا که اِسْکَریوتی نام کپتگاَت و وت چه ایسّائے دوازدهێن مریدان یکّے اَت، شئیتان آییئے پۆستا پُترت.
چێا که زَردۆستی هر وڑێن بدێن کارانی ریشّگ و ونڈال اِنت. لهتێن که په زرّا هُدۆناک اِنت، ایمانئے راهِش یله داتگ و گَم و رَنجان کپتگاَنت.
بَژن و اپسۆز په آیان! چێا که کائِنئے راها رئونت و وتی سوتّانی پدا بَلیامئے گُمراهیا کپنت و کۆرائے سَرکشّیا بێرانَ بنت.