8 یکّ کئومے دگه کئومێئے سرا و یکّ هکومتے دگه هکومتێئے سرا پادَ کئیت. بازێن مُلک و جاگهان زمینچَنڈَ بیت و کَهتَ کپیت. اے، تهنا زَنک و زایگئے دردانی بِندات اِنت.
لرزگِش دلا کپت، دردے ترندێن چۆ که جنێنێئے چِلّگ و زَنکا.
بله اے سجّهێن، تهنا زَنک و زایگئے دردانی بِندات اِنت.
وهدے جنْگانی کوکّارا اِشکنێت و آیانی هال و هبر شمئے گۆشانَ کپیت، متُرسێت و پرێشان مبێت. اَلَّم اے ڈئولا بیت، بله اَنگت هلاسیئے وهد نئیاتکگ.
هُژّار بێت! شمارا هَکدیوانانی دێما پێشَ کننت، کَنیسَهانی تها جننت و په منیگی، هاکم و بادشاهانی دێما اۆشتارێننت. گڑا شمارا شَرّێن مۆهے رسیت که په من گواهی بدئیێت.
چه آیان یکّێا، که نامی آگابوس اَت، چه هُدائے روهئے اِلهاما پاد آتک، پێشگۆیی کرت و گوَشتی: ”رومئے سَرجمێن مُلکا مزنێن ڈُکّالے کپیت.“ اے ڈُکّال، کئیسَر کْلئودیوسئے بادشاهیئے دئور و باریگا بوت.
هما وهدا که مردمَ گوَشنت ”اَمن و امان اِنت“، آیانی سرا اَناگت تباهیے کئیت، انچۆ که لاپپُرّێن جنێنێئے چِلّگی درد اناگتَ کایَنت، و آ تَتکَ نکننت.
دگه اسپے دێما در آتک که چۆ آسا سُهر اَت. اسپسوارا اے زۆر و واک دئیگ بوت که چه زمینئے سرا سُهل و اێمنیا هَلاس بکنت که مردم یکدومیا بکُشنت. آییا بلاهێن زهمے دئیگ بوت.