27 بزان آ، مُردگانی هُدا نهاِنت، زندگێنانی هُدا اِنت. شما باز رَد وارتگ.“
ایسّایا پَسّئو دات: ”شما رَد وارتگ، چێا که نه چه پاکێن کتابان چیزّے سَرکِچَ ورێت و نه هُدائے واک و زۆرا سرپدَ بێت.
من آن، اِبراهێمئے هُدا، اِساکئے هُدا و آکوبئے هُدا؟ بزان آ، مُردگانی هُدا نهاِنت، زندگێنانی هُدا اِنت.“
ایسّایا گوَشت: ”شما گُمراه نهاێت؟ پرچا که نه چه پاکێن کتابان چیزّے سَرکِچَ ورێت و نه هُدائے واک و زۆرا سرپدَ بێت.
آ مُردگانی هُدا نهاِنت، زندگێنانی هُدا اِنت، چێا که آییئے گوَرا، سجّهێن زندگ اَنت.“
مَسیه پمێشکا مُرت و پدا زِندگ بوت که مُردگانی هم هُداوند ببیت و زِندگێنانی هم.
اَنچُش که نِبیسگ بوتگ: ”من ترا بازێن کئومانی پت کرتگ.“ گڑا، هُدائے چمّان آ مئے پت اِنت، هما هُدا که اِبراهێما آییئے سرا باور کرت، آ که مُردگان زِندگَ کنت و نێستیا گْوانکَ جنت و هستَ کنت.