3 اگن کَسێا جُست کرت که ’شما چے کنگا اێت،‘ بگوَشێت که ’واجها اے کُرّگ پکار اِنت و پدا زوتّ پِریَ تَرّێنیت.‘“
آ رۆچا که تئو وتی لشکرا مُچَّ کنئے، تئیی مردم په شئوکے گۆنَ بنت. گۆن پاکیئے شان و زێباییا تئیی ورنا تئیی گوَرا کاینت، چۆ که نۆد چه بامگواهئے باتِنا.
زمین و آییئے سجّهێن هستی هُداوندئیگ اَنت، جهان و سجّهێن مَهلوک.
گوَشتی: ”دێمی مێتگا برئوێت. اَنچُش که اۆدا رَسێت، کُرّگێن هَرے گندێت که بستگ. آ کُرّگا اَنگت هچکَس سوار نبوتگ. آییا بۆجێت و اِدا بیارێت.
گڑا دوێن مرید شتنت و کُرّگے دیستِش که دَروازگئے دپا بستگاَت. بۆتکِش.
آ مرد، شمارا وتی لۆگئے سَربُرا، پْراهێن بان و دیوانجاهے پێشَ داریت که اۆدا هر چیزّ هست و تئیار اِنت، شامئے تئیاریا همۆدا بکنێت.“
رَندا، اے ڈئولا دْوا کرت و گوَشتِش: ”او هُداوند! تئو هرکَسئے دلئے هالا زانئے، نون وت په ما پَدّر کن که چه اے دوێنان کجامیاِت گچێن کرتگ
شما زانێت که هُدایا په بنی اِسراییلیان وتی کُلئو راه دات و چه ایسّا مَسیهئے راها، که سجّهێنانی هُداوند اِنت، سُهل و اێمِنیئے مِستاگ دات.
آ په انسانئے هچّ چیزّا وازمند نهاِنت و هچکَس په آییا هِزمتے کرتَ نکنت، چێا که آ وت هرکَسا زِند و ساهَ بَکشیت و انسانئے اے دگه لۆٹ و گَرَزان هم سَرجمَ کنت.