21 پِتْرُس، ایسّائے پێسریگێن هبرئے یاتا کپت و گوَشتی: ”واجه! بچار، اے درچک که تئو بددْوایی کرت گیمُّرتگ.“
راهئے سرا اِنجیرئے درچکے دیستی، آییئے نێمگا شت بله اَبێد چه تاکا دگه هچّی ندیست. گڑا گوَشتی: ”دِگه برے، هچبر بورّ و بَر مکناتئے“ و هما دمانا درچک گیمُّرت و هُشک بوت.
بازارانی تَرّ و گَردئے وهدا لۆٹنت که مردم آیان وشّاتک و دْرَهبات بگوَشنت و ’رَبّی‘ تئوار بکننت.
بله مئیلێت مردم شمارا ’استاد‘ بگوَشنت، چێا که شمارا تهنا یکّ استادے هست و سجّهێن یکدومیئے برات اێت.
رَندا گۆن همایان که چَپّێن نێمگا اَنت، گوَشیت: ’او شومّان! چه منی دێما دور بێت و هما جمبورێن آسئے نێمگا برئوێت که هچبرَ نمریت و په شئیتان و آییئے همراهان اَڈّ کنگ بوتگ.
اے نیاما مُریدان گۆن ایسّایا دَزبندی کرت و گوَشت: ”او استاد! چیزّے بوَر.“