48 لهتێنا هکّل کنانا گوَشت: ”بێتئوار بئے!“ بله آییا گێشتر کوکّار کرت: ”او داوود بادشاهئے چُکّ! ترا منی سرا بَزّگ بات.“
مِهر و رَهم هم تئییگ اِنت، او هُداوند! تئو هرکَسا آییئے کرتگێن کارانی هسابا، مُزَّ دئیئے.
آ وهدا کَسانێن چُکِّش ایسّائے کِرّا آورتنت که وتی دستا آیانی سرا پِر بمُشیت و دْوا بکنت، بله مریدان نِهرّ و هَکّل داتنت.
مردمان آ هَکّل داتنت و گوَشتِش: ”بێتئوار بێت،“ بله آیان گێشتر کوکّار کرت: ”او هُداوند، او داوود بادشاهئے چُکّ! ترا مئے سرا بَزّگ بات.“
ایسّا چه اۆدا راه گپت، راها دو کۆر گْوانک جنان آییئے رندا کپت و گوَشتِش: ”او داوود بادشاهئے چُکّ! ترا مئے سرا بَزّگ بات.“
یکّ رۆچے، مردمان وتی کَسانێن چُکّ، ایسّائے کِرّا آورتنت که وتی دستا آیانی سرا بمُشیت، بله مریدان نِهرّ و هَکَّل داتنت.
ایسّا اَنگت هبرا اَت که چه کَنیسَهئے مسترئے لۆگا، مردمے آتک و یائِروسی هال دات که ”تئیی جنکّ مُرتگ، نون په چے استادا گێشتر دلسیاهَ کنئے؟“
آ که چه سجّهێنان پێسر و پێشگام اَتنت، کۆرِش هَکَّل کرت و گوَشتِش: ”بسّ کن، بێتئوار بئے!“ بله آییا گێشتر کوکّار کرت: ”او داوود بادشاهئے چُکّ! ترا منی سرا بَزّگ بات.“