45 همے ڈئولا، انسانئے چُکّ نئیاتکگ که مردم آییئے هِزمتا بکننت، آتکگ که مردمانی هِزمتا بکنت و گۆن وتی ساهئے دئیگا، بازێنێا برَکّێنیت.“
په تئیی کئوم و تئیی پاکێن شهرا هپتاد هپتگ گیشّێنگ بوتگ که سَرکشّی بکُٹّیت، گناه هلاس ببنت، کُربانیگ کنگ و گناهانی تاوان پُرّ کنگ ببیت، اَبدی اَدل بَرجم ببیت، شُبێن و پئیگمبری مُهر جنَگ ببنت و چه سجّهێنان پاکترێن جاگه رۆگن پِر مُشگ ببیت.
رَندا، شست و دو هپتگا پد، هما ’رۆگن پِر مُشتگێن‘ کُشگَ بیت و آییئے کِرّا هچّ پَشتَ نکپیت. آیۆکێن هُکمرانئے مردم شهر و مزنێن پرستشگاها تباهَ کننت، بله آییئے جِندئے تباهی چۆ هارێا کئیت. جنْگ تان گُڈسرا برجاهَ مانیت و تباهیانی شئور بُرّگ بوتگ.
همے ڈئولا، انسانئے چُکّ نئیاتکگ که مردم آییئے هِزمتا بکننت، آتکگ که مردمانی هِزمتا بکنت و گۆن وتی ساهئے دئیگا، بازێنێا برَکّێنیت.“
چه شما هرکَس که مستریَ لۆٹیت، سجّهێنانی کَستر و دَزبۆج ببیت.
هما ڈئولا که پت منا زانت و من پتا زانان. من وتی ساها په پَسان نَدرَ کنان.
اگن من شمئے هُداوند و استاد آن و شمئے پادُن شُشتنت، شمارا هم یکدگرئے پاد شۆدگی اَنت.
هما نالت که مئے سرا اَت، مَسیها وتی سرا زرت و اے ڈئولا مارا چه شَریَتئے نالتا مۆکتی، چێا که نبشته اِنت: ”هرکَس که دارئے سرا دْرَنجگ بوت، نالتیے.“
ایسّا مَسیها وتی زند په ما نَدر کرت که مارا چه مئے سجّهێن سِلکاریان بمۆکیت و په وت کئومے پاک و پلگار بکنت که آییئے جندئیگ ببیت و اے کئوم په شرّێن کارئے کنگا هُبّیگ و هُدۆناک ببیت.
گۆن هما بےائیب و بێکِچهێن گوَرانڈ، بزان مَسیهئے بێبهاێن هۆنا بها زورگ بوتگێت.