41 وهدے آ دگه دهێن مریدان اے هبر اِشکت، آکوب و یوهَنّائے سرا زَهر گپتنت.
وهدے آ دگه دَهێن مریدان اے هبر اِشکت، دوێن براتانی سرا زَهر گپتنت.
گڑا، ایسّایا سجّهێن مرید لۆٹتنت و گوَشتی: ”شما زانێت، آ که درکئومانی هاکم زانگَ بنت مردمانی سرا هاکمیَ کننت و کئومانی مستر چێردستانی سرا وتی اِهتیارا کارَ بندنت.
مریدانی نیاما اَڑ و داواے پاد آتک که ”بارێن، مئے نیاما سجّهێنانی مستر و کماش کئے اِنت؟“
ایسّایا گۆن آیان گوَشت: ”درکئومانی بادشاه، وتی مردمانی سرا گۆن زۆراکی واجهیَ کننت و آیانی هاکمانی مکسد و مُراد اِش اِنت که مردم آیان هئیر و برکت دئیۆک بزاننت.
گۆن براتی مِهرے، یکدگرا دۆست بدارێت، په شرپ و اِزّت کنگا چه یکدومیا دێماتر ببێت.
هچّ کارے په وتواهی و وتپسُندی مکنێت. په بێکِبری و دربێشی دگران چه وت بُرزتر سرپد ببێت.
هئیالَ کنێت که پاکێن کتابا مُپت و ناهودگ گوَشتگ: ”روهے که هُدایا مئےشمئے جسم و جانا دَمِتگ، تان هَسَدّئے کِساسا په ما هُدۆناک اِنت“؟