18 ایسّایا گوَشت: ”تئو منا ’نێکێن‘ په چے گوَشئے؟ اَبێد چه هُدایا، کَسّ نێک نهاِنت.
تئو نێک ائے و نێکیَ کنئے، وتی هُکمان منا سۆج دئے.
هُداوند گۆن سجّهێنان نێک اِنت و وتی سجّهێن اَڈّ کرتگێنانی سرا رهمَ کنت.
تئو، او هُداوند، نێک و بَکشنده ائے و په آیان چه مِهرا سررێچ ائے که گۆن تئو پریاتَ کننت.
ایسّایا گوَشت: ”تئو چێا نێکیئے بارئوا چه من جُستَ کنئے؟ ’نێکێن‘ تهنا یکّے، آ هُدائے جند اِنت، اگن تئو زِندمانَ لۆٹئے، گڑا هُدائے هُکمانی سرا کار کن.“
وهدے ایسّایا وتی راه گپت و شت، یکّ مردے تچانا آتک، کۆنڈان کپت و جُستی کرت: ”او نێکێن استاد! من چۆن بکنان که نمیرانێن زِندئے واهند ببان؟“
هُدائے هُکمان هم تئو زانئے: هۆن مکن، زِنا مکن، دُزّی مکن، درۆگێن شاهدی مدئے، دگرئے مالا مئوَر، وتی پت و ماتا اِزّت بدئے.“
ایسّایا گوَشت: ”تئو منا ’نێکێن‘ په چے گوَشئے؟ اَبێد چه هُدایا کَسّ نێک نهاِنت.
سجّهێنان وتی دێم ترّێنتگ و هۆریا ناهودَگ بوتگاَنت، کَسّ شَرّێن کار کنگا نهاِنت، هچکَس.
هر نێکێن داد و هر تمانێن تُهپه و ٹێکی چه بُرزا کئیت، چه نور و رُژنئے پتئے نێمگا که هچبر بدلَ نبیت و هچّ تهاری و ساهگێا آییئے اَرواه و جَبینا راه نێست.
ما هما مِهر زانتگ و آییئے سرا باور کرتگ که هُدایا مارا داتگ. هُدا مِهر اِنت و هرکَس که وتی زِندا په مِهر بگوازێنیت، هُدائے اَرواه و جَبینا مانیت و هُدا آییئے دلا.
آ که مِهرَ نکنت هُدایی نزانتگ، چێا که هُدا مِهر اِنت.