42 هما دمانا آ مرد چه سْیَهگَرّا دْراه بوت.
چیا که آییا گوَشت و هما چیزّ پئیم بوت، پرمانی دات و برجاه دارگ بوت.
گڑا ایسّایا آییئے پَسّئوا گوَشت: ”او بانُک! تئیی باور مُهر و رێدگ اِنت، پمێشکا هما ڈئول که تئو لۆٹئے اَنچُشَ بیت.“ هما دمانا آییئے جنکّ دْراه بوت.
ایسّا نزّیکّا شت، آییئے دستی گپت و پادی کرت. آییئے تَپ کپت، آ وشّ بوت و آیانی هِزمت کنگا لگّت.
ایسّایا آییئے سرا سکّ بَزّگ بوت، دستی شهارت و آ مردی دست پِر مُشت و گوَشتی: ”منَ لۆٹان، وشّ و پَلگار بئے.“
رُکست کنگئے وهدا، ایسّایا کَڈّن کرت و گوَشت:
اَنچُشی کرت، هما دمانا هۆن بند بوت و چه وتی جسمئے هالتا سرپد بوت که دْراه اِنت.
منی هبرانی برکتا شما چه پێسرا پاک اێت، هما هبر که من گۆن شما کرتگاَنت.