32 بێگاها رۆنِندا رَند، مردمان وتی نادْراه که آیانی نیاما گنۆک و جِنّی هم هستاَت، ایسّائے کِرّا آورتنت.
سجّهێن سوریَها آییئے نام و تئوار پْرشت و مردمان هر ڈئولێن ناجۆڑ و نادْراه، جِنّی، مِرْگیئے نادْراه، لَنگ و مُنڈ ایسّائے کِرّا آورتنت و آییا دْراهَ کرتنت.
بێگاها مردمان بازێن جِنّی گنۆک ایسّائے کِرّا آورت، آییا گۆن وتی یکّێن هبرا جِنّ چه آیان کَشّتنت و سجّهێن نادْراه وشّ و دْراه کرتنت.
اے ڈئولا اِشئیا نبیئے پێشگۆیی پوره و سَرجم بوت: آییا مئے نِزۆری دور کرتنت و نادْراهی برتنت.
ایسّا و آییئے مرید کَپَرناهومئے شهرا شتنت. شَبَّتئے رۆچا ایسّا کَنیسَها شت و مردمی تالیم داتنت.
ایسّا نزّیکّا شت، آییئے دستی گپت و پادی کرت. آییئے تَپ کپت، آ وشّ بوت و آیانی هِزمت کنگا لگّت.
نِشتگێن مردم ایسّائے اِنتزار و وَدارا اَتنت که اگن اے مردئے دستا شَمبِهئے رۆچا دْراه بکنت، گڑا ما آییئے سرا شَبَّتئے رۆچا کار کنگئے بُهتاما جتَ کنێن.
رۆنِندا، مردمان هر ڈئولێن نادْراه ایسّائے کِرّا آورتنت و آییا نادْراهانی سرا دست پِر مُشت و دْراه کرتنت.
جِنّ، چه بازێن مردمان در آتکنت و کوکّار کنان گوَشتِش: ”تئو هُدائے چُکّ ائے،“ چێا که آیان زانتگاَت، آ هُدائے هما گچێن کرتگێن مَسیه اِنت. بله ایسّایا هکّل دئیان بێتئوار کرتنت.