27 مردمان په هئیرانی وتمانوتا گوَشت: ”اے چۆنێن هبرے؟ گوَشئے نۆکێن تالیمے، گۆن چُشێن واک و اِهتیارے که جِنّان هم هُکمَ دنت و جِنّ هم آییئے هبرا مَنّنت.“
وهدے مردمان دیست که گُنگ هبر کنگا اَنت، مُنڈ دْراه بئیگا اَنت، لَنگ تَرّگا اَنت و کۆر گِندگا اَنت، گڑا اِسراییلی هئیران بوتنت و وتی هُدااِش ستا و سنا کرت.
چێا که من هم وتی مسترانی هُکمئے چێرا آن و منی دستئے چێرا هم سپاهیگ هست. اگن کَسێا هُکم بکنان: ’برئو،‘ آ رئوت و اگن کَسێا بگوَشان: ’بیا،‘ آ کئیت. اگن وتی هِزمتکارا بگوَشان: ’اے کارا بکن،‘ آ کنت.“
اَنچُش که ایسّایا جِنّ کَشّت، گُنگ هبر کنگا لگّت. سجّهێن مردم هئیران بوتنت و گوَشتِش: ”چُشێن کار هچبر اِسراییلا گِندگ نبوتگ.“
جِنّا آ مرد سکّ پْرِتک و ژامبلێنت و کوکّار کنان چه آییا در آتک.
دێر نگوَست که جَلیلئے سجّهێن کِرّ و گوَران، ایسّایا نام در آورت.
آییئے مرید چه اے هبران هئیران بوتنت. ایسّایا پدا گوَشت: ”او منی چُکّان! هُدائے بادشاهیا پاد اێر کنگ، سکّ گران اِنت.
ایسّا پێسر و مرید آییئے رَندا، اورشَلیمئے نێمگا رئوگا اَتنت. مرید، هئیران و بَه مانگ اَتنت و آ دگه همراهانی دلا، تُرس و بیمّے ودی بوتگاَت. ایسّایا آ دوازدهێن مرید کِرّێا برتنت و گوَشتی که گۆن آییا چے بئیگی اِنت.
کَبرا که پُترتنت، دیستِش که راستێن نێمگا یکّ اِسپێتپۆشێن وَرناے نِشتگ. چه آییئے گِندگا، سکّ هئیران و هَبَکَّه منتنت.
وَرنایا گوَشت: ”متُرسێت، شما ایسّا ناسِریئے شۆهازا اێت که سَلیب کَشّگ بوتگ. آ زندگ بوتگ، جاهی جتگ و اِدا نهاِنت. بچارێت، اے هما جاگه اِنت که اِدا آییئے جۆن اێر اَت.
مردم باز هئیران اَتنت و گۆن یکدومیا گوَشتِش: ”اے چۆنێن اَجَبێن نێکێن کارَ کنت، کَرّانی گۆشان پَچَ کنت و لِلّانی زبانا هم بۆجیت.“
چه اے کارا سجّهێن مردم هئیران بوتنت و وتمانوتا گوَشتِش: ”اے چۆنێن هبرے؟! گۆن واک و اِهتیارے جِنّان هُکمَ دنت و آ هم مردمان یلهَ کننت.“
ایسّایا وتی دوازدهێن کاسِد لۆٹتنت، آیانا سجّهێن جِنّ و پلیتێن روهانی در کنگ و ناجۆڑیانی دْراه کنگئے زۆر و اِهتیاری هم دات.
آیان پولُس، ”اَریوپاگوسا“ برت و گوَشتِش: ”بوتَ کنت ما بزانێن اے نۆکێن تالیم که تئو دئیئے چے اِنت؟