25 ایسّایا جِنّ هکّل دات و گوَشتی: ”وتی دپا بدار و اے مردا یله دئے.“
بله هُدا گۆن بدکارا چُشَ گوَشیت: ”ترا چِه هکّ اِنت که منی شَریَتئے رهبندانی هبرا بکنئے یا منی اَهد و پئیمانئے بارئوا چیزّے بگوَشئے؟
نون آیانی چمّ رُژنا بوتنت. ایسّایا کَڈّن کرت و گوَشتنت که گۆن هچکَسا اے بارئوا هبر مکننت.
”او ایسّا ناسِری! ترا گۆن ما چِه کار اِنت؟ آتکگئے که مارا گار و تباه بکنئے؟ منَ زانان تئو کئے ائے، تئو هُدائے گچێن کرتگێن هما پاکێن ائے.“
جِنّا آ مرد سکّ پْرِتک و ژامبلێنت و کوکّار کنان چه آییا در آتک.
ایسّایا بازێنے دْراه کرت که ڈئول ڈئولێن نادْراهیان گپتگاَتنت و بازێن گنۆکانی جِنّی کَشّتنت، آییا جِنّ په هبرا نهاِشتنت، چێا که جِنّان آ پَجّاهَ آورت.
وهدے ایسّایا دیست مهلوک چه هر نێمگا تچان آییئے کِرّا پێداک اِنت، جِنّی هَکَّل دات و گوَشتی: ”او کَرّ و لِلّێن جِنّ! اے بچکّا یله دئے و پدا هچبر اِشیئے جسم و جانا مپُتر.“
ایسّایا جِنّ هکّل دات و گوَشتی: ”وتی دپا بدار و اے مردا یله دئے!“ جِنّا مردمانی دێما آ مرد زمینا دئور دات و اَنچُش در آتک که آ مردا هچّ نُکسانے نرَست.
جِنّ، چه بازێن مردمان در آتکنت و کوکّار کنان گوَشتِش: ”تئو هُدائے چُکّ ائے،“ چێا که آیان زانتگاَت، آ هُدائے هما گچێن کرتگێن مَسیه اِنت. بله ایسّایا هکّل دئیان بێتئوار کرتنت.
آ، پولُس و مئے رَندا آتک و په کوکّار گوَشگا اَت که ”اے مردم، بُرزێن اَرشئے هُدائے هِزمتکار اَنت و شمارا رَکّێنگئے یکّ راهے سۆجَ دئینت.“