ایسّایا سجّهێن جَلیلا تَرّ و گردَ کرت. آییا کَنیسَهانی تها مردم درس و سَبکَّ دات، هُدائے بادشاهیئے مِستاگَ رسێنت و مردم چه ناجۆڑی و نادْراهیان جۆڑ و دْراهَ کرتنت.
شَبَّتئے رۆچ که بوت، کَنیسَها شت و مردمانی تالیم دئیگی بُنگێج کرت. چه آییئے درس و سَبکّان بازێن مردمے هئیران بوت و گۆن یکدگرا گوَشتِش: ”اے هبر اِشیا چه کجا آورتگاَنت و اے زانت و زانگ کئیا داتگ؟ اے ڈئولێن اَجَبێن کارانی کنگئے واک و توانی چه کجا رستگ؟
ایسّایا گۆن آیان گوَشت: ”من دلجم آن شما اے بَتَلا په منَ کارێت که ’اگن تئو داکترے ائے گڑا پێسرا وتا دْراه بکن. هما مۆجزه که ما اِشکتگ تئو کَپَرناهوما کرتگاَنت، آیان اِدا وتی شهر و هَنکێنا هم پێش بدار.‘“