تئو بزان و سرپد بئے که چه اے هُکمئے آیگئے وهدا که اورشَلیم پدا برجاه و اَڈّ کنگ ببیت، تان ’رۆگن پِر مُشتگێن‘ شهزادگئے آیگا، هپت هپتگ و شست و دو هپتگَ گوَزیت. اورشَلیم، پدا گۆن آپراها و دَمک و گَلّیان اَڈّ کنگَ بیت، بله پرێشانیانی زمانگا.
’شمئے شهرئے هما دَنز که مئے پادان لگّتگ، ما آ دَنزان همِدا چَنڈێن و تکێنێن، تانکه اے دَنز شاهدی بدئینت که ما هُدائے وشّێن کُلئو په شما آورت. بله بزانێت که هُدائے بادشاهی نزّیکّ اِنت.‘