4 ایسّایا آیانی دِلئے هال و هبر زانتنت و گوَشتی: ”شما چێا وتی دلا پلیتێن هئیالَ کارێت؟
تئو زانئے که من کدی نِندان و کدی پادَ کایان، چه دورا منی پگر و هئیالانَ زانئے.
هُدایا نزانتگاَت؟ چیا که آ چه دلئے راز و اسراران سرپد اِنت.
ایسّایا آیانی اے هئیال زانت و گۆن آیان گوَشتی: ”هر مُلکێا که ناتِپاکی بکپیت، آ مُلک گار و زئوالَ بیت و هر شهرے یا لۆگے بهر و بانگ ببیت، برجاهَ نمانیت.
ایسّایا آیانی اے دوتل و دوپۆستی زانت و گوَشتی: ”چیا منا چَکّاسگا اێت؟ یکّ دینارے بیارێت تان بچاران.“
هرچے که آیانی دلا اَت، ایسّایا هما دمانا مارت و گوَشتی: ”شما په چے وتی دلا چُشێن هئیالَ کنێت.
بله ایسّایا آیانی دلئے هال و هبر زانتنت و گوَشتی: ”اگن یکّ مُلکێا ناتِپاکی بکپیت، آ مُلک گار و زئوالَ بیت، اگن یکّ لۆگێئے مردم گۆن وت جنْگ و جێڑه بکننت، آ لۆگ هراب و بربادَ بیت.
بله ایسّایا آیانی دلئے هال و هبر زانتنت و گوَشتی: ”شما چێا وتی دلا چُشێن هئیالَ کارێت؟
ایسّایا آیانی دلئے هال و هبر زانت. گۆن مُنڈێن مردا گوَشتی: ”پاد آ، بیا دێما بۆشت، مردم ترا بگندنت!“ آ مرد پاد آتک و اۆشتات.
ایسّایا گوَشت: ”او شَمون! منا گۆن تئو یکّ هبرے گوَشگی اِنت.“ آییا گوَشت: ”جی استاد، بگوَش!“
ایسّایا زانت که اے بارئوا آ چه من جُست کنگَ لۆٹنت. گڑا گوَشتی: ”شما منی همے هبرئے بارئوا گۆن یکدومیا جُست و پُرسا اێت که من شمارا گوَشت کمّێن وهدێا رَند شما منا نگندێت، بله پدا کَمُّکے رَندترا منا گندێت؟
نون ما دلجم اێن که تئو سجّهێن چیزّانَ زانئے و هچّ زلورت نهاِنت که کَسے چه تئو جُستے بکنت. پمێشکا مارا یکین اِنت که تئو چه هُدائے نێمگا آتکگئے.“
سئیمی برا گوَشتی: ”او شَمون، یوهَنّائے چُکّ! بارێن، منا دۆستَ دارئے؟“ ایسّایا که سئیمی برا جُست کرت که منا دۆستَ دارئے، پِتْرُس گمیگ بوت. گوَشتی: ”او هُداوند! تئو هر چیزَّ زانئے، تئو زانئے که من ترا دۆستَ داران.“ ایسّایا گوَشت: ”گڑا منی پَسان بچارێن.
وهدے ایسّایا دیست که مُرید اے هبرئے سرا نُرنڈَگا اَنت، گوَشتی: ”شمارا اے هبرَ تئورێنیت؟
بله چه شما لهتێنا ایمان نێست.“ چێا که آ مردم که ایمانِش نێستاَت، ایسّایا چه بنداتا پَجّاه آورتنت و زانتی که کئے منا دْرۆهیت و دژمنانی دستا دنت.
پِتْرُسا گوَشت: ”چیا په هُداوندئے روهئے چَکّاسگا گۆن یکدگرا همدست بوتێت؟ بچار، همایان که تئیی مرد کبر کرت انّون دَروازگئے دپا اَنت و ترا هم ڈنّا برنت.“
من آییئے چُکّان وباے دئیان و کُشان، گڑا سجّهێن کِلیسا زاننت که من هما آن که دل و هئیالانی هالان درَ گێجیت و من شما هرکَسا آییئے کارانی هسابا مُزَّ دئیان.