38 پمێشکا گۆن کِشارئے واهندا دَزبندی بکنێت و بلۆٹێت که په وتی کِشاران رُنۆک دێم بدنت.“
هُداوند وتی هبرا جارَ جنت، بشارت آرۆکێن جنێن، مزنێن لشکرے اَنت.
آ وهدا که اَرشا بُرز بوتئے بازێن بندیگے زُرتِت، چه مردمان ٹێکیاِت زُرت، تنتنا چه سرکشان هم، تانکه تئو، او هُداوندێن هُدا، اۆدا جهمنند ببئے.
گۆن وتی مریدان گوَشتی: ”کِشار باز اِنت بله رُنۆک کمّ.
ایسّایا پدا گوَشت: ”اێمنی و سلامتی په شما. هما ڈئولا که پتا منا راه داتگ، من شمارا راهَ دئیان.“
شما نگوَشێت که په رۆن و مۆشا اَنگت چار ماه پَشت کپتگ؟ بله من شمارا گوَشان که چمّان چِست کنێت و کِشاران بچارێت که انّون په رۆنا رَستگ و تئیار اَنت.
وهدے رۆچگ اَتنت و هُداوندا سنا و ستا کنگا اَتنت، پاکێن روها گۆن آیان گوَشت: ”بارنابا و شاوولا په منی هما کارانی سَرجم کنگا گچێن بکنێت که من په آیان گیشّێنتگاَنت.“
هما باوَرمند که شِنگ و شانگ بوتگاَتنت، هر جاه که سَرِشَ کپت، ایسّائے وشّێن مِستاگِشَ رَسێنت.
نون گُڑا، براتان! په ما دْوا کنێت که هُداوندئے کلئو و پئیگام تێزیا شِنگ و تالان ببیت و مردم اے پئیگامئے اِزّتا بکننت، اَنچُش که شما کرتگ.