28 اَنچُش که ایسّا لۆگا رَست، دوێن کۆر آییئے کِرّا آتکنت. ایسّایا گۆن آیان گوَشت: ”شمارا باور اِنت که من اے کارا کرتَ کنان؟“ آیان جواب دات: ”هئو، او هُداوند!“
هما رۆچا، ایسّا چه لۆگا در آتک و مَزَنگوَرمئے کِرّا شت و نِشت.
رَندا ایسّایا مردم اِشتنت و لۆگا شت، اۆدا مرید آییئے گوَرا آتکنت و گوَشتِش: ”مارا ڈگارئے بَرّی کاه و زَهریچکئے مِسالئے مانایا سرپد کن.“
پمێشکا آییا اۆدا بازێن مۆجزه پێش نداشت، چێا که مردمان آییئے سرا باور نێستاَت.
وهدے ایسّا پِتْرُسئے لۆگا شت، دیستی پِتْرُسئے وَسّیگ تپیگ اِنت و نِپادئے سرا وپتگ.
یکّ مردے که آییا سْیَهگَرّئے نادْراهیا گپتگاَت ایسّائے کِرّا آتک، آییئے پادان کپت و گوَشتی: ”او واجه! اگن تئو بلۆٹئے، منا وشّ و پَلگار کرتَ کنئے.“
ایسّایا چَکّ تَرّێنت و گوَشتی: ”او منی جنکّ! دلا مزن کن، تئیی سِتک و باوَرا ترا رَکّێنتگ.“ هما دمانا جنێن دْراه بوت.
ایسّا چه اۆدا راه گپت، راها دو کۆر گْوانک جنان آییئے رندا کپت و گوَشتِش: ”او داوود بادشاهئے چُکّ! ترا مئے سرا بَزّگ بات.“
گڑا ایسّایا وتی دست آیانی چمّانی سرا پِر مُشت و گوَشتی: ”هما ڈئولا که شما باور کرتگ، گۆن شما هما ڈئولا ببیت.“
هرکَس که زندگ اِنت و منی سرا ایمانَ کاریت، هچبرَ نمریت. اے هبرا باوَرَ کنئے؟“
ایسّایا پَسّئو دات: ”من ترا نگوَشت که اگن ترا ایمان ببیت، هُدائے شان و شئوکتا گندئے؟“
آ پولُسئے هبران اِشکنگا اَت، پولُسا تچکاتچک آییئے نێمگا چارِت و زانتی که آییا په دْرهبکشیا ایمان و باور هست.