20 همۆدا یکّ جنێنے هستاَت که دوازده سال اَت آییئے هۆن بند نبوتگاَت. آ چه پُشتی نێمگا آتک و ایسّائے کباهئے لَمبی دست جت.
دَزبندیاِشَ کرت: ”بِلّ ما تئیی کباهئے لَمبا دست بجنێن و بَسّ.“ آیان که دستَ جت، سجّهێن وشّ و دْراهَ بوتنت.
آ هرچے که کننت، په مردمانی پێش دارگا کننت و بَسّ. وتی تاییتان مزنَ کننت و کباهئے لَمبان دْراجکَشّ.
ایسّا پاد آتک و گۆن وتی مریدان آییئے همراه بوت.
ایسّا هر شهر و کلّگێا که شت، مردمان وتی نادْراه چارراهانی سرا آورتنت و دَزبندیاِشَ کرت اجازت بدنت که بیمّار آییئے کباهئے لَمبا دست بجننت. هرکَسا که دست پِرَ کرت، وشّ و دْراهَ بوت.
وهدے ایسّا گۆن وتی مریدان بئیتسئیدایا سر بوت، یکّ کۆرێن مردے آییئے کِرّا آورتِش و دَزبندیاِش کرت که ”وتی دستا اِشیئے سرا پِر مُش.“
هر دَزمال و گُدے که آییا بلگّتێن و په نادْراهانِش پِر بمُشتێن، آ وشّ و دْراهَ بوتنت و جِنّان، گنۆک یلهَ کرتنت.
تَنْتَنا مردمان وتی نادْراه، تَهت و نِپادانی سرا واپێنت و رهسرانَ آورتنت، تان پِتْرُس چه راها که گوَزیت، تُرے آییئے ساهگ هم په لهتێنا بکپیت.