سجّهێن سوریَها آییئے نام و تئوار پْرشت و مردمان هر ڈئولێن ناجۆڑ و نادْراه، جِنّی، مِرْگیئے نادْراه، لَنگ و مُنڈ ایسّائے کِرّا آورتنت و آییا دْراهَ کرتنت.
بله من پمێشکا اے هبر کرت تان شما بزانێت، من که انسانئے چُکّ آن، منا اے دنیایا گناهانی پهِلّ کنگئے واک و اِهتیار هست.“ پدا گۆن آ لَنگا گوَشتی: ”پاد آ، وتی تَهت و نِپادان بزور و لۆگا برئو.“
من اے چیزّ شمارا گوَشتنت که منی برکتا شمارا اێمنی و آسودگی برسیت. جهانا شمارا درد و رنجَ رسیت، بله دلا ڈَڈّ کنێت، چێا که من جهانئے سرا بالادست بوتگان.“
نون بوتَ کنت کَسے بگوَشیت: ”تئیی کِرّا باور هست و منی کِرّا کار و کِرد. تئو وتی باوَرا بے کار و کِردا منا پێش بدار و من چه وتی کار و کِردا، ترا وتی باوَرا پێشَ داران.“