15 ایسّایا پَسّئو دات: ”سالۆنک که نِشتگ، سور و آرۆسئے مهمان سوگیَ بنت و پُرسَ دارنت؟ بله اَنچێن وهدے کئیت که سالۆنک چه آیان جتا کنگَ بیت، هما وهدا رۆچگَ دارنت.
رندا، یَهیائے مرید ایسّائے کِرّا آتکنت و جُستِش کرت: ”ما و پَریسی رۆچگَ دارێن، بله تئیی مرید چێا رۆچگَ ندارنت؟“
هچکَس چه نۆکێن گُدێا چُنڈے ندرّیت و کوَهنێن پَشکا پَچّ و پینگَ نجنت، چێا که نۆکێن گُدئے پَچّ نزَّ کئیت و کوَهنێن پَشکا گێشترَ دِرّیت.
ایسّایا گۆن مِسالێا پَسّئو دات: ”سور و آرۆسئے مهمان، تان سالۆنک نِشتگ، رۆچگ بوتَ کننت؟ نه، تانکه سالۆنک گۆن آیان گۆن اِنت، رۆچگَ نبنت.
بله آ رۆچَ کئیت که سالۆنک چه آیان جِتا کنگَ بیت، گڑا آ رۆچگَ دارنت.
پدا گۆن وتی مریدان گوَشتی: ”یکّ وهدے کئیت که شما په انسانئے چُکّئے رۆچانی یکّ رۆچێئے گِندگا اَرمان و آرزوَ کنێت، بله آ رۆچا نگندێت.
ایسّایا گوَشت: ”سورئے مهمان، تان وهدے که سالۆنک گۆن آیان گۆن اِنت، په رۆچگئے دارگا هُجّ کنگَ بنت؟
بله وهدے کئیت که سالۆنک چه آیان جتا کنگَ بیت، گڑا آ رۆچگَ بنت.“
شمئے دل چه گَما پُرّ بوت، چێا که من اے هبر شمارا گوَشتنت.
بانۆرئے هُدابُند، سالۆنک اِنت. انچۆ که سالۆنکئے دۆست اۆشتاتگ و سالۆنکئے تئوارا اِشکنت و گَل و شادانَ بیت، منا همے ڈئولێن کامل و سررێچێن شادهیے رستگ.
آیان په هر کِلیسایا کماش گچێن کرت و گۆن رۆچگ و دْوایا، آ کماشِش هما هُداوندئے باهۆٹ کرتنت، که آییئے سرا باوَرِش کرتگاَت.
پدا پرێشتگا منا گوَشت: ”نبشته کن: بَهتاور اَنت هما که گوَرانڈئے سورئے شاما لۆٹگ بوتگاَنت.“ پدا گوَشتی: ”اے هُدائے راستێن هبر اَنت.“
و من پاکێن شهر دیست، نۆکێن اورشَلیم، چه هُدائے نێمگا چه آسمانا اێر آیگا اَت. بانۆرێئے ڈئولا تئیار کنگ و په وتی لۆگواجها سمبهێنگ بوتگاَت.