12 ایسّایا اِشکت و گوَشتی: ”دْراه و سلامتێن مردمان داکتر پکار نهاِنت، نادْراهان داکتر پکار اِنت.“
پْرُشتهدِلان دْراهَ کنت و ٹپّانِشَ بندیت.
من گوَشت: ”او هُداوند! منی سرا رهم کن، منا دْراه کن که تئیی گُنهکار آن.“
هُداوندا! منی سرا رهم کن چیا که گیمّرتگان. او هُداوند! منا دْراه بکن چیا که جسم و جانُن پرێشان اِنت.
انسانئے چُکّ په گُنهکار و گارێنانی رَکّێنگا آتکگ.
اے هبرانی اِشکنگا رَند، ایسّایا گوَشت: ”دْراه و سلامتێن مردمان، داکتر پکار نهاِنت، نادْراهان داکتر پکار اِنت. من په پهرێزکاران نئیاتکگان، گُنهکارانی لۆٹگ و گْوانک جنَگا آتکگان.“
ایسّایا گوَشت: ”دْراه و سلامتێن مردمان، داکتر پکار نهاِنت، نادْراهان داکتر پکار اِنت.
همۆدا یکّ جنێنے هم هستاَت که دوازده سال اَت آییئے هۆن بند نبوتگاَت. هچکَسا هم آ دْراه کرت نکرتگاَت.
بله وهدے مردم سَهیگ بوتنت، آییئے رَندا راه گپتنت. ایسّایا آ وشّاتک کرتنت، هُدائے بادشاهیئے بارئوا سر و سۆج داتنت و نادْراهێن مردم هم وشّ و دْراه کرتنت.