29 آیان کوکّار کرت و گوَشت: ”او هُدائے چُکّ! ترا گۆن ما چِه کار اِنت؟ چه گیشّێنتگێن وهدا پێسر، په مئے اَزاب دئیگا آتکگئے؟“
گڑا شئیتان په آییئے چَکّاسگا آتک و گوَشتی: ”اگن تئو هُدائے چُکّ ائے، اے سِنگان بگوَش نگن ببنت.“
چه آیان کمّے گِستا و آ کَشتر، هوکّانی رمگے چَرگا اَت.
”او ایسّا ناسِری! ترا گۆن ما چِه کار اِنت؟ آتکگئے که مارا گار و تباه بکنئے؟ منَ زانان تئو کئے ائے، تئو هُدائے گچێن کرتگێن هما پاکێن ائے.“
همایان که جِنّ پِر اَت، وهدے ایسّااِش دیست آییئے پادان کپتنت، کوکّارِش کرت و گوَشتِش: ”تئو هُدائے چُکّ ائے.“
گۆن کوکّار و چیهالێا گوَشتی: ”ایسّا، او مَزَنشانێن هُدائے چُکّ! ترا گۆن من چِه کار اِنت؟ ترا هُدائے سئوگند اِنت، منا اَزاب مدئے.“
جِنّ، چه بازێن مردمان در آتکنت و کوکّار کنان گوَشتِش: ”تئو هُدائے چُکّ ائے،“ چێا که آیان زانتگاَت، آ هُدائے هما گچێن کرتگێن مَسیه اِنت. بله ایسّایا هکّل دئیان بێتئوار کرتنت.
وهدے آییا ایسّا دیست، کوکّارے کرتی، آییئے پادان کپت و گۆن بُرزتئواری گوَشتی: ”ایسّا، او مَزَنشانێن هُدائے چُکّ! ترا گۆن من چِه کار اِنت؟ ترا په هُدا سئوگند، منا اَزاب مدئے.“
گوَشتی: ”او بانُک! منا و ترا گۆن اِشیا چِه کار؟ منی وهد اَنگت نئیاتکگ.“
آ، پولُس و مئے رَندا آتک و په کوکّار گوَشگا اَت که ”اے مردم، بُرزێن اَرشئے هُدائے هِزمتکار اَنت و شمارا رَکّێنگئے یکّ راهے سۆجَ دئینت.“
ترا باور اِنت که هُدا یکّے. شَرّ اِنت. دێه و جِنّانی باور هم همِش اِنت و چه تُرسا لَرزنت.
هُدا تنتنا چه هما پرێشتگان سر نگوَست که گناهِش کرت. دۆزهئے تهارترێن تهارۆکیا بند و زمزیلی کرتنت تان دادرَسیئے رۆچ برسیت.
آییا هما پرێشتگ هم تان دادرَسیئے مزنێن رۆچا تهارۆکیا گۆن اَبدمانێن زمزیلان بستگاَنت که وتی اِهتیارئے بُرز و بلندێن کَدرِش نزانت و وتی جاگهاِش یله دات.