26 گۆن آیان گوَشتی: ”او کَمباوران! شمارا چێا تُرسیت؟“ رَندا پاد آتک، گوات و گوَرمی هَکّل داتنت و توپّان پَهک اێرمۆش بوت.
دریایانی گُرَّگِت آرام کرتنت، مئوجانی تئوار و کئومانی آشۆپ.
تئو مستێن دریایانی سرا هُکمرانیَ کنئے و وهدے چئولِش چستَ بنت، تئو اێرِشَ کارئے.
ایسّایا زانت که چے گوَشگا اَنت، پمێشکا گوَشتی: ”او کَمباوران! چێا جێڑگا اێت که ’گۆن ما نان نێست،‘
ایسّایا پَسّئو دات: ”شمئے کَمباوریئے سئوَبا. شمارا راستێنَ گوَشان، اگن شمئے باور اَرزُنێئے کِساسا هم ببیت، شما اے کۆها گوَشتَ کنێت که ’چه اِدا بکِنز و اۆدا برئو،‘ کۆهَ کِنزیت. هچّ چیزّ په شما نبوتنی نهاِنت.
او کَمباوران! وهدے هُدا گیابانئے کاهان اے ڈئولا زێبا و بْرَهدارَ کنت که مرۆچی هستاَنت و باندا تَرونا سۆچگَ بنت، گڑا شمارا چِه پئیما شرترێن پۆشاکَ ندنت؟
آ سجّهێن بَه منتنت و گوَشگا لگّتنت: ”اے چۆنێن مردمے که گوات و چئول هم اِشیئے هُکما مَنّنت.“
ایسّایا جِنّ هکّل دات و گوَشتی: ”وتی دپا بدار و اے مردا یله دئے!“ جِنّا مردمانی دێما آ مرد زمینا دئور دات و اَنچُش در آتک که آ مردا هچّ نُکسانے نرَست.
هُدائے وادهئے سرا، اِبراهێم ناباور نبوت و شَکّی نکرت، آ وتی باورئے سرا مُهر اۆشتات و هُدایی شان و شئوکت دات.
کَسانێن کتابے دستا اَتی که پَچ اَت. اے کتاب تومارے اَت. پرێشتگا وتی راستێن پاد دریائے و چپّێن زمینئے سرا اێر کرت و