8 چێا که هرکَس بلۆٹیت، آییا رسیت. هرکَس شۆهاز بکنت، درَ گێجیت. هرکَس دروازگا بٹُکّیت، په آییا پَچَ بیت.
چه هُداوندا شادمان بئے که آ تئیی دلئے مرادا پورهَ کنت.
من هُداوند آن، تئیی هُدا که ترا چه مِسرا در کرت و آورت. وتی دپا سَرجما پَچ کن، که من پُرّیَ کنان.
بله ترا گهترێن گندمئے وراکُن داتگاَت و ترا چه تلارا در کرتگێن بێنَگا سێرُن کرتگاَت.“
بلۆٹێت، شمارا دئیگَ بیت. شۆهاز بکنێت، درَ گێجێت. دروازگا بٹُکّێت، پَچَ بیت.
شمئے نیاما چُشێن پتے هست که اگن آییئے چُکّ نان بلۆٹیت ڈۆکے بدنتی؟
چێا که هرکَس بلۆٹیت، آییا رسیت. هرکَس شۆهاز بکنت، درَ گێجیت. هرکَس دروازگا بٹُکّیت، په آییا پَچَ بیت.
ایسّا و آییئے مُریدِش هم لۆٹتگاَتنت.
هُداوندا گوَشت: ”پاد آ، هما دَمْک و کوچها برئو که آییا ’تچکێن دَمْکَ‘ گوَشنت. اۆدا یَهودائے لۆگا برئو و شاوول تَرْسوسیا شۆهاز کن، که آ دْوا کنگا اِنت.