پمێشکا، او دُردانگان! نون که شما اے سجّهێن چیزّان چه پێسرا زانێت، پهرێز کنێت تان رَدکار و ناشَرێن مردم شمارا وتی گُمراهیئے نێمگا مبرنت و شما وتی مُهر و مُهکمێن زِندا مباهێنێت.
او دُردانگان! هر روهێئے سرا باور مکنێت، روهان آزمائِش کنێت و بچَکّاسێت که بارێن چه هُدائے نێمگا اَنت یا نه؟ چێا که بازێن درۆگێن نبیے دنیائے چارێن کُنڈان پُترتگ.
چێا که لهتێن اَنچێن مردم چێرکایی شمئے نیاما پُترتگ که وتی بێهُداییئے سئوَبا چه پێسرا مئیاریگ کنگ بوتگاَنت. آ هُدائے رهمتان تابَ دئینت و په وتی بێننگێن کار و واهگان کارشَ بندنت و مئے یکّ و یکدانگێن واجه و هُداوند، ایسّا مَسیها نمَنّنت.
و رستر، هما درۆگێن پئیگمبرئے همراهیا گرگ بوت که رسترئے دێما مۆجزهی پێش داشتگاَت. گۆن اے مۆجزهان، آییا هما رَد داتگاَتنت که رسترئے نشانِش زرتگاَت و آییئے بُتِش سُجده کرتگاَت. دوێن، زندگا هما گوَرما دئور دئیگ بوتگاَتنت که گۆن آس و گۆکُرتا بُن اَت.