27 کئے گۆن پِگر و هئیالانی زۆرا وتی زِندئے رۆچان یکّ ساهتے هم گێش کرتَ کنت؟
په وتی سرا هم سئوگند مئوَر، چێا که سرئے مودانی یکّ ٹالێا سیاه و اِسپێت کرتَ نکنئے.
پمێشکا شمارا گوَشان که په وتی زِندا پرێشان و دِلتپرکه مبێت که ’چے بوَرێن و چے بنۆشێن؟‘، نه په وتی جِسم و جانا که ’چے بپۆشێن؟‘. زِند چه وراکا و جِسم و جان چه پۆشاکا گێشترَ نکرزیت؟
په پُچّ و پۆشاکا چێا پرێشان اێت؟ گیابانئے گُل و پُلّانی نێمگا دلگۆش کنێت، چۆن رُست و رُدۆمَ کننت. نه زهمتے کَشّنت و نه رێسنت و گوَپنت،
پمێشکا پرێشان و دِلتپرکه مبێت و مگوَشێت که ’بارێن چے بوَرێن و چے بنۆشێن؟‘ یا ’چے بپۆشێن؟‘.
په بانداتیگێن رۆچا پرێشان و پِگریگ مبێت، چێا که باندات، وتی پِگرا وتَ کنت. مرۆچیگێن جنجال، په مرۆچیگا بَسّ اَنت.
بله هُداوندێن ایسّایا پَسّئو دات: ”مَرتا، او مَرتا! تئو بازێن کار و بارانی سرا وتا نگران و دِلتَپَرکهَ کنئے،
مردم شمارا گرنت و کَنیسَهانَ برنت و هاکم و هکومتانی دێما پێشَ کننت. آ وهدا، په وتی دێمپانیا پرێشان مبێت که چے بگوَشێت،
ایسّایا گۆن وتی مریدان گوَشت: ”پمێشکا شمارا گوَشان که په وتی زِندا پرێشان و دِلتپرکه مبێت که ’چے بوَرێن؟‘ نه په وتی جسم و جانا که ’چے بپۆشێن؟‘
په هچّ چیزّا پرێشان مبێت، بَسّ هر هالَت و جاوَرا، گۆن دْوا و دَزبندی و شُگرگزاریا وتی اَرزا په هُدایا سَر کنێت.
وتی سجّهێن گَم و پرێشانیان هماییئے سرا یله کنێت، پرچا که آییا شمئے هئیال گوَر اِنت.