او بادشاه! پمێشکا منی اے سۆج بلکێن په تئو شَرّێن سۆجے ببیت: نێکێن کار بکن که چه وتی گناهان دور ببئے و بزّگانی سرا رهم کن که چه وتی ردکاریان بِرَکّئے. بلکێن تئیی آبادی برجاه بمانیت.“
بله بَژن و اَپسۆز په شما، او شَریَتئے زانۆگران و پَریسیان! او دوپۆستێن شَتَلکاران! شما مردمانی دێما آسمانی بادشاهیئے دروازگا بندَ کنێت، نه وتَ پُترێت و نه دگرانَ کِلّێت.
هما وهدا، هزاران مردم مُچّ بوت و یکدومیا گوَرمۆش دئیان و لپاشان اَت. ایسّایا پێسرا دێم گۆن مریدان تَرّێنت، وتی گپّ و تْرانی بُنگێج کرت و گوَشتی: ”چه پَریسیانی هُمیرا که ریاکاری و دوتل و دوپۆستیئے هُمیر اِنت، وتا دور بدارێت،
ایسّایا گوَشت: ”شما هما اێت که مردمانی دێما وتا تچک و پهرێزکار پێشَ دارێت، بله هُدا چه شمئے دلئے هالان سَهیگ اِنت. شمارا بگوَشان، هما چیزّ که مردمانی گوَرا باز کیمّتی اِنت، هُدا چه آ چیزّا سکّ بێزار اِنت.
پِتْرُسا که چُش دیست، گۆن آیان گوَشتی: ”او اِسراییلیان! چه اے کارا، په چے اینکدر هئیران و هَبَکّه منتگێت؟ چێا چمّۆ په ما سکّ اَنت؟ گوَشئے زانا، ما گۆن وتی جندئے توان و پهرێزکاریا اے مرد دْراه و تئیار کرتگ.
هما که مردمان گۆن جسمی کاران وشّ کنگئے جُهدا اَنت، شمارا په سُنّت و بُرُّکا مجبور کنگا اَنت. اے مردم تهنا پمێشکا چُش کنگا اَنت که وتا چه هما آزاران برَکّێننت که مَسیهئے سَلیبئے سئوَبا رسنت.