او بادشاه! پمێشکا منی اے سۆج بلکێن په تئو شَرّێن سۆجے ببیت: نێکێن کار بکن که چه وتی گناهان دور ببئے و بزّگانی سرا رهم کن که چه وتی ردکاریان بِرَکّئے. بلکێن تئیی آبادی برجاه بمانیت.“
بله منی سرا پمێشکا رهم کنگ بوت که ایسّا مَسیها لۆٹت گۆن من وتی بێکساسێن سَبر و اۆپارا زاهر بکنت، من که چه سجّهێنان گَنتر آن، و اے پئیما من په هما مردمان مسالے ببان که آییئے سرا ایمانَ کارنت و ابدمانێن زندێئے واهندَ بنت.
بله آ هِکمت که چه بُرزا کئیت، ائولا که پاک و پَلگار اِنت، رندا سُهل آرۆک و نرم، مَنّۆک و چه نێکی و رهمتئے بَر و سَمرا پُرّ اِنت، چه پرک و پێر و دورویی و دوپۆستیا هم دور اِنت.