42 کَسے که چه تئو لۆٹیت، آییا بدئے و اگن یکّے وامَ لۆٹیت، چَک و پَد مبئے.
بدکار وامَ کنت و پدا ندنت، بله پهرێزکار په دَسپَچیَ بَکشیت.
او بادشاه! پمێشکا منی اے سۆج بلکێن په تئو شَرّێن سۆجے ببیت: نێکێن کار بکن که چه وتی گناهان دور ببئے و بزّگانی سرا رهم کن که چه وتی ردکاریان بِرَکّئے. بلکێن تئیی آبادی برجاه بمانیت.“
اگن کَسے ترا په زۆر و بیگاری هزار گامئے پَند جنَگَ پرماییت، دو هزار گام آییئے همراهیا برئو.
گڑا چه درونئے چیزّان هئیرات بدئیێت تان سجّهێن چیزّ په شما پاک و سَلّه ببنت.
اِشیئے بدلا: ”اگن تئیی دُژمن شُدیگ اِنت، وراکی بدئے، اگن تُنّیگ اِنت، آپی بدئے، که گۆن وتی اے کارا، آییئے سرا رۆکێن جَل و اِشکر مُچَّ کنئے. “
هما هُدادۆستی که مئے هُداێن پت، پاک و بےائیبیَ زانت: ”سکّیانی وهدا جنۆزام و چۆرئوانی دستا گِرگ“ و ”وتا چه اے دنیائے گَندگیان پاک دارگ“ اِنت.