35 نه په زمینا، چێا که هُدائے پادانی چێرئے پدگ و چارچۆبه اِنت، نه په اورشَلیما چێا که ’مزنێن بادشاهئے‘ شهر اِنت.
سَهیونئے کۆه، زێبا گۆن وتی بُرزیا، سجّهێن جهانئے شادهی، شمالئے بُرزترێن بلندی، مَزَنشانێن بادشاهئے شهر اِنت.
هُداوندا سَهیونئے دروازگ دۆستر اَنت چه آ دگه هما سجّهێن جاگهان که آکوب جهمنند بوتگ.
مئے هُداوندێن هُدایا شان و شئوکت دئیێت و آییئے پادانی پدگئے دێما پرستش کنێت، که آ پاک اِنت.
په وتی سرا هم سئوگند مئوَر، چێا که سرئے مودانی یکّ ٹالێا سیاه و اِسپێت کرتَ نکنئے.
’هُداوندَ گوَشیت: ”آسمان منی تَهت اِنت و زمین منی پادانی چێرئے پَدَگ، شما په من چِه پئیمێن لۆگے اَڈّ کرتَ کنێت یا که منی آرامجاه کجا بیت؟
آییا روهئے تها منا بلاهێن و بُرزێن کۆهێئے سرا برت و پاکێن شهر، اورشَلیمی پێش داشت که چه هُدائے نێمگا چه آسمانا اێر آیگا اَت و
و من پاکێن شهر دیست، نۆکێن اورشَلیم، چه هُدائے نێمگا چه آسمانا اێر آیگا اَت. بانۆرێئے ڈئولا تئیار کنگ و په وتی لۆگواجها سمبهێنگ بوتگاَت.